Tag archieven: wraak

De vergelding

Een glas whisky, met daarin nog slechts enkele korreltjes…

Afbeelding door Anastasia Zhenina via Unsplash

Nog een keer draaide Jordi zich om. Hij moest toegeven, het was toch jammer, om niet te zeggen: een verspilling. Hij haalde zijn schouders op. Niets aan te doen. Daar lag Dora, absoluut een schoonheid, zorgvuldig op de bank gedrapeerd. Haar hand hing slag over de leuning, haar ogen staarden levenloos in het oneindige. Op het salontafeltje stond het glas, waarin het laatste restje whisky zich had vermengd met de al lang gesmolten ijsblokjes. Daarnaast, dat had hij goed uitgedacht, lag de lege verpakking van de medicijnen. In het glas zweefden enkele laatste korreltjes nog naar de bodem. Hij had niet alles in het drankje kunnen oplossen, de rest van de tabletten had hij gewoon rechtstreeks in haar mond gestopt en die net zo lang dichtgehouden tot ze alles netjes had doorgeslikt. Het had niet lang geduurd. Het hielp wel dat ze al behoorlijk versuft en beneveld was, zodat hij niet al te veel geweld had hoeven gebruiken. Te veel blauwe plekken pasten niet in het beeld dat hij had willen scheppen. Natuurlijk had hij vervolgens het glas, de tafel en het doosje van de medicijnen zorgvuldig afgeveegd en daarna zijn handschoenen weer aangedaan.

Het briefje dat hij haar had gedwongen te schrijven lag er naast. ‘Ik kon niet anders’, meer tekst was niet nodig, de omstandigheden zouden voor alle verklaringen zorgen.

Jordi haalde zijn reservesleutel uit zijn broekzak en sloot de voordeur zorgvuldig achter zich af. Dora had nooit geweten dat hij die sleutel had meegenomen, vorige maand toen ze hem als oud vuil afdankte en de deur uitzette. Toen al had hij geweten dat hij hier terug zou komen. Zijn plannen waren snel gemaakt. Eerst zij, dan hij, het was een logische vergelding, onvermijdelijk.

Het volgende adres was niet ver, in hetzelfde gebouw, maar dan een vijftal etages hoger. Zo hadden ze elkaar leren kennen, Dora en Harold, in de lift. Diezelfde lift die hij nu nam om het karwei af te maken, op de een of andere manier was dit passend, maakte dit het verhaal rond. Gelukkig waren er geen andere mensen in de lift, het was beter als hij hier niet werd gezien.

De vijf verdiepingen flitsten voorbij, maar in plaats van te stoppen op de gewenste verdieping schoot de lift verder omhoog om even later te blijven hangen. Een minuut, twee zelfs, bleef het stil. Hij fronste zijn voorhoofd, een storing op dit moment zou al zijn plannen in de war sturen! Het was van groot belang dat hij hier niet werd gezien! Had hij nu toch de trap maar genomen! Een momentje stond hij in dubio. Bellen met het noodnummer? Geen optie, dan zou de camera worden geactiveerd en zou zijn identiteit onthuld worden. Gefrustreerd sloeg hij tegen de wand van de cabine. Of die slag er iets mee te maken had of niet, feit was dat de cabine zich traag in beweging zette om dan te blijven hangen, toevallig precies op de goede verdieping. De deuren openden zich en hij terwijl hij om zich heen keek stapte hij uit. Niemand te zien.

Het laatste appartement was van Harold. Jordi haalde diep adem en drukte op de deurbel. Zorgvuldig stapte hij naast de deur, zodat het oogje in de deur hem niet zou verraden. De deur draaide naar binnen open en snel, zonder Harold enige kans op verweer of protest te geven drong Jordi het appartement binnen, haalde het vlijmscherpe keukenmes tevoorschijn dat hij bij Dora had meegenomen en stak toe. Eén keer was voldoende, hij heeft altijd al een vaste en doeltreffende hand gehad. Terwijl de handen van Harold zich nog uitstrekten naar het mes dat uit zijn borst stak, sloeg het lichaam al tegen de grond.

Jordi trok de deur dicht. De liftdeuren stonden nog open en een halve minuut later verliet hij het flatgebouw. Het plan was uitgevoerd, zijn wraak was zoet.