De netwerkbijeenkomst

Ze kunnen heel handig zijn, die netwerkbijeenkomsten.

Afbeelding door Daan evers via Unsplash

Ik stal mijn fiets in het fietsenrek vlak bij het ontmoetingscentrum. Met een stevige ketting, compleet met hangslot, leg ik mijn fiets vakkundig aan een paal vast. Die nemen ze in ieder geval niet zo gemakkelijk mee.

Ik klim de treetjes voor de hoofdingang op en stap door de grote openstaande deur naar binnen. Na nog een grote openstaande deur ben ik het vandaag wat overbodige tochtsluisje gepasseerd. Ik sta nu in een grote, hoge hal. Wat onzeker kijk ik rond. Zachtgele muren, en een keurig schone tegelvloer begrenzen de ruimte. Spots, die aan het systeemplafond zijn bevestigd, verlichten de wanden en wat daaraan is opgehangen. Aan de muren hangen zo te zien enkele posters van op handen zijnde theatervoorstellingen. Op een tafel vlak onder die poster liggen stapels met foldertjes. Van alle voorstellingen op de posters staan daar data en tijden genoteerd, vast nog van meer voorstellingen en bijeenkomsten ook.

Aan de linkerkant zie ik een balie, met een gesloten raam daarboven, met een bordje ‘informatie en kaartjes’. Dat lijkt me een helder beginpunt. Als ik iets dichterbij kom, zie ik achter de balie twee dames zitten. Allebei een jaar of veertig, schat ik, maar daarmee houdt de overeenkomst wel op. De een is gekleed in een nogal zakelijk kostuum. Blouse met een soort van stropdasje en een jasje erover. Broek of rok blijven verscholen achter de balie. Ze heeft een bril om met dik, donker montuur. Het bruine haar zit strak in een paardenstaart naar achteren en de dame heeft vast heel wat tijd gestoken in een modieuze make-up. Wat mij betreft, iets té veel tijd. De ander heeft het blonde haar in een nonchalante coupe, schijnbaar nauwelijks gekamd of geborsteld. Wie weet hoe lang het duurt voor je haar op deze manier schijnbaar onverzorgd kunt organiseren, ik heb geen idee. Ze draagt een groene trui, waarvan de mouwen zijn opgerold. Grote ringen, van het formaat armband, hangen goudglanzend in haar oren. Geen bril te zien, maar misschien draagt ze lenzen.

Ze zijn druk en geanimeerd met elkaar in gesprek. Kop koffie onder handbereik. De blonde heeft een boterhamtrommeltje open naast zich staan. Een van de boterhammen is eruit genomen, maar die komt niet verder dan haar hand. Het gesprek is voorlopig interessanter dan het brood.

Ik wacht even af, in de hoop dat op zijn minst één van de dames me opmerkt, zodat ik kan vragen waar ik moet zijn. IJdele hoop, de achter het dikke glas opgevoerde pantomime gaat onverstoord verder. De kwaliteit van het glas is in ieder geval uitstekend, geluiden dringen nauwelijks tot de buitenwereld door. Dat geldt ongetwijfeld ook andersom. Kuchen helpt dus niet, kloppen misschien wel.

Ik voeg de daad bij het woord en tik een paar keer tegen het glas. En dan nog maar eens, wat harder nu. Pas bij de overtreffende trap krijg ik reactie. Twee verstoorde blikken priemen in mijn richting, vergezeld van een diepe frons. De zakelijke dame schuift het dikke glas opzij en ik zet me alvast schrap.

‘Ja?’ klinkt het wat bars en niet heel erg uitnodigend.

Ik slik mezelf over het drempeltje heen. ‘Ik kom voor de netwerkbijeenkomst’, geef ik verontschuldigend ten antwoord.

De zakelijke dame wijst met een zucht naar de gang achter mij. Ik draai me op, hoor het glazen deurtje met een klap weer dichtschuiven en zie meteen de reden van de zucht. Een groot bord met pijl staat in die gang, keurig voorzien van de tekst ‘netwerkbijeenkomst’. Goed. Oke. Licht kleurend stap ik de bewuste gang in.

‘Dat begint al goed’, denk ik bij mijzelf.

De gang is niet lang. Twee grote deuren op het eind staan uitnodigend open. Op de drempel blijf ik even staan en neem het tafereel voor me op. Het is een flinke zaal. Links in de ruimte staat een lange bar, waarachter twee gedienstige dames in zwarte kleding kopjes koffie schenken en uitreiken. De lege kopjes op de bar worden snel en vakkundig verzameld en weggewerkt. Voor de bar staan enkele groepjes dames en heren met elkaar vrolijke gesprekken. Je hoort en ziet het gelach. Verderop in de ruimte staan een aantal statafels, waar zich mensen omheen verzameld hebben. Nog iets verder enkele lounge-plekken, maar die zijn blijkbaar niet interessant, ze zijn leeg gebleven.

Niemand lijkt me op te merken. Koffie. Goed plan. Ik loop naar de bar, waar ik aan een van de twee zwartgeklede dames om een kop koffie vraag. Met een blik op de klok schuift ze een gevulde kop naar me toe. ‘Suiker en melk staat op de tafels’, zegt ze. Dat klopt. Het valt me op, dat er niet veel meer in de kannetjes zit, maar het is gelukkig genoeg. Al roerend geef ik me een houding en observeer ondertussen de mensen rond de tafeltjes. Naar ik aanneem zijn het allemaal kleine ondernemers, vrije werkers. Mannen, vrouwen, van twintigers tot zestigers, allemaal door elkaar. Ook allemaal flink in gesprek. Dit is een netwerkbijeenkomst, er moet genetwerkt worden, dus het is de bedoeling dat je met elkaar in contact komt. Voorzichtig nippend aan de hete koffie zoek ik een mogelijk contact uit. Lastig, iedereen is al in gesprek. Wacht, daar komt in een van de groepjes beweging. Een drietal scheidt zich van het groepje af. Tot mijn verrassing richting uitgang. Hm. Die worden het dus niet. Er blijven vier mensen in het groepje over. Het gesprek gaat door. Kom ik daar nog wel tussen?

Tot mijn verbazing zie ik in andere groepjes ook bijna tegelijk beweging komen en richting uitgang vertrekken. Eén van hen loopt met haar kopje naar de bar. Dat is mijn kans en ik ga erachteraan.

‘Hallo’, zeg ik.

De dame zet het kopje op de bar en draait zich om.

‘Hallo’, zegt ze. Ze steekt haar hand uit. ‘Ik ben Mia.’

‘Mijn naam is Hans’, antwoord ik. ‘Wat voor bedrijf heb je?’

Ze lacht even. ‘Ik ben adviseur,’ zegt ze. ‘Ik kan daar uren over vertellen, maar dat moet dan toch een andere keer.’

‘O’, zeg ik, ‘moet je al weg?’

‘Ja, ik ben hier nu al twee uur geweest, het is mooi geweest.’

‘Al twee uur?’ Ik krijg ineens het gevoel, dat er iets niet helemaal klopt en ik voel mijn oortjes op temperatuur komen. Dan valt mijn oog op de grote poster aan de wand, waar onder het woord ‘netwerkbijeenkomst’ de datum van vandaag te zien is. En daaronder staat de tijd, helder en duidelijk, van 9.00u tot 11.00u. En ik zie vlak naast die poster ook de klok. Ook heel helder en duidelijk. De kleine wijzer op de 11, de grote één minuutje van de top verwijderd.

Mooi. Heel fijn. Dat was dan mijn eerste netwerkbijeenkomst.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *