het huwelijk van carlo en marcia

Hoe een gesprekje over huwelijkscadeaus tot onvoorziene effecten leidt…

Het was een idee van de vader van Carlo geweest. Best een goed idee, daar waren de heren het samen meteen over eens geweest. Geen luxe trouwauto’s, maar een heuse oldtimer. Een chauffeur was dan niet nodig, wat Carlo reed dan zelf wel, dat was een heel stuk goedkoper ook nog eens. Marcia had zo haar bedenkingen gehad, maar tegenover de dubbele, mannelijke overtuigingskracht had ze al snel bakzeil moeten halen.
En zo kwam het dat Carlo en Marcia op hun huwelijksdag apetrots in de oude Eend van Carlo allereerst naar het gemeentehuis en daarna naar de kerk reden. Dat laatste hoorde er voor twee zuiderlingen uit van oudsher katholieke streken absoluut bij.

De bedenkingen van Marcia hadden vooral te maken met de veiligheid en het comfort van het voertuig. Door een kleine onvolmaaktheid van het uitlaatsysteem hoorde je het wagentje bij wijze van spreken al vanuit de volgende stad aankomen, en de geluiden, net als de tocht, wisten uitstekend tot het binnenste van het voertuig door te dringen. Maar, en dat moest ze beamen, de vering van de Eend was werkelijk geweldig, je kreeg het gevoel dat je door de bochten zweefden en elke kuil in de weg werd een regelrechte sensatie.
Omdat de bakker toch op hun route lag konden ze onderweg alvast de bruidstaart oppikken, zoveel te eerder kon na de kerk begonnen worden met de feestelijkheden. Die bruidstaart was iets heel speciaals geworden, een model met drie verdiepingen waarvan het bovenste deel deed denken aan een enorme champignon. Daar bovenop stonden, in miniatuur, een bruidje en een bruidegommetje van marsepein. Op het brilletje met jampotglazen had de bakker zo zijn best gedaan dat het iets van een karikatuur kreeg. Dat dit smakelijke tweetal verder in niets leek op de originelen voor in de auto was niet iets om eigenaardig te vinden, van dergelijke snoepfiguren hoef je nu eenmaal geen echte hoogstandjes te verwachten.
Vergenoegd keek Carlo op weg naar de kerk om zich heen, en toen naar zijn bruid. ‘Rijdt-ie niet heerlijk?’

‘Ja hoor,’ antwoordde Marcia wat korzelig. Het was toch een kleine teleurstelling dat haar kersverse wettelijke echtgenoot het niet over zijn al even kersverse echtgenote had en het bijzondere van deze feestelijke dag, maar over dat autootje. Maar ook zij stelde daarop zo haar eigen prioriteiten. ‘Ik ben toch zo benieuwd of we alle cadeaus uit ons cadeauboekje krijgen. Zou de mixer erbij zitten? Of de magnetron?

’Carlo haalde zijn schouders op. ‘Weet ik veel. Als die mini-tap erbij is ben ik allang tevreden.’

‘Jij met je bier ook altijd!’

‘Nou, lekker toch. Dat is in ieder geval beter dan zo’n stomme broodbakmachine.‘

‘Daar is anders niks stoms aan, hoor!’

Het was al bij de samenstelling van het cadeauboekje een twistpunt geweest. Hij wilde een mini-tap, zij zo’n broodbakmachine, en ze zagen allebei niets in het idee van de ander. Ongetwijfeld speelden de afmetingen van hun petieterige keukentje hierbij een belangrijke rol: op het aanrecht was nauwelijks plaats om de koffiekopjes neer te zetten.
Van louter agitatie werd de snelheid van het Eendje hoger en hoger. Bij het nemen van de bocht bij de kerk was de snelheid zo hoog geworden dat Carlo de bocht maar net kon houden.

De twee linkerwielen kwamen weliswaar even los van de grond, maar kregen net op tijd weer grip en de rem zorgde voor een redelijk veilig einde van hun rit. Slechts enkele kiezels van het grind werden een eindje gelanceerd, maar de meeste gasten op het parkeerterrein konden ongeschonden aan de kant springen.

Een beetje wit om de neus stapte het bruidspaar uit de Eend. Gelukkig allebei in één stuk en nog onbeschadigd ook. Dat gold overigens niet voor de bruidstaart, die aan een onverwacht nieuwe carrière als raambekleding was begonnen…11

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *