het maanmeisje

Zoiets laat je toch niet aan je voorbij gaan!

Afbeelding door Michael via Unsplash

Met haar armen als steuntjes onder haar hoofd staarde Mona in spanning door het raam naar buiten. Het was bijna zover, de donkere hemel begon aan de horizon al wat te verkleuren. Jammer dat vanuit haar slaapkamerraam de horizon allereerst vol stond met bomen en gebouwen, ze zou daardoor net een beetje langer moeten wachten. Wachten duurt altijd erg lang, vooral als het laat is en je erg moe bent. Mona’s ogen werden kleiner en kleiner en dreigden keer op keer dicht te vallen. Maar dat mocht niet gebeuren, het was per slot van rekening maar één keer per maand volle maan. En vooral deze keer moest ze alert zijn.
De lichte verkleuring aan de horizon nam in sterkte toe, het kon nu niet lang meer duren. Mona ging een beetje rechter zitten en gooide het raam open. Even huiverde ze, de nachttemperatuur was lager dan ze had gedacht. Dat was geen punt, ze kon altijd nog het vest aantrekken dat ze voor alle zekerheid klaar had gelegd.
Daar, het eerste lichte streepje maanlicht piepte achter de bomen uit. Nerveus ging Mona nog een beetje rechter zitten, haar hand reikte naar de kaart die voor haar lag. Zou ze die mee moeten nemen? Ze zou het zeker doen, ze moest er niet aan denken om op het laatste moment teruggestuurd te worden voor zoiets onbenulligs als een vergeten kaart. Haar ogen gleden nog eens over de tekst.


Uitnodiging voor het maanfeest.

Wil je ook komen?

Zorg dan dat je bij de eerstvolgende volle maan een uur na maansopkomst  klaar zit.

Er wordt voor passend vervoer gezorgd.

Maanmannetje.


Ze stopte de kaart in haar handtas. De eerstvolgende volle maan, dat was vandaag. Ze had geen moment getwijfeld, natuurlijk wilde ze gaan. Uitnodigingen voor maanfeesten werden nu eenmaal niet zo vaak uitgedeeld. Ze had zich feestelijk aangekleed, op haar jurkje stonden afbeeldingen van allerlei maanstanden, met enkele volle manen prominent in beeld. In haar oren droeg ze maanoorbellen, en ze had getwijfeld over passende maantatoeages. Maar haar angst voor naalden en pijn had haar hier toch van weerhouden. Ze wierp een snelle blik op de getallen van haar digitale klok. Een uur na maansopkomst, dan zou het gebeuren. Ze had de precieze tijden opgezocht en telde nu de laatste minuten en seconden af.
De maan stond inmiddels vol en stralend in de nachtelijke hemel. Het licht was bijna fel genoeg om er bij te kunnen lezen. Toen gebeurde het. Een manestraal reikte uit vanaf de heldere maanschijf en reikte naar de aarde, steeds verder, steeds dichterbij haar. Met een kleur van opwinding zag Mona hoe de straal door het venster naar binnen gleed en vlak voor haar bleef staan. Een zilveren stemmetje klonk. ‘Kom dan!’

De manestraal werd breder en breder, en vouwde zich open tot een lange ladder, waarvan het einde niet te zien was.

De trap leek een eindeloze lengte te hebben. Mona had geen keuze en ze begon te lopen. Aan het einde van de trap wachtte het maanfeestje.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *