Zo lang al lag de trompet in zijn koffertje…

Afbeelding door Wim van ‘t Einde via Unsplash

Hij lag wat verloren in een koffertje. Al jaren had hij het daglicht niet gezien. Lang, heel lang geleden haalde de oude heer hem nog wel eens tevoorschijn. Dan werd hij aan de lippen gezet en voelde hij de warme lucht weer door hem heen stromen. Een gevoel dat hem deed trillen, vibreren, en van genoegen liet hij dan een warme toon horen. De oude heer had er in zijn jonge jaren evengoed plezier in gehad, in het samenspel met zijn trompet. Er was nog die herinnering aan lang vervlogen tijden. Glimmend van trots had hij concerten bezocht en mensen in vervoering gebracht. Ze waren gelukkig, de man en hijzelf, een twee-eenheid die slechts leefde voor één ding: de muziek.

De tijd schrijdt voort, in een eeuwige cirkelgang van begin, leven en einde. De dag was gekomen dat hij niet meer meeging, dat het koffertje nog maar een kort moment per dag werd geopend. En zelfs die dagen gingen voorbij, de trompet zag nog maar zelden het daglicht, werd steeds langer en langer veroordeeld tot een bestaan in duisternis. Het gevoel van gemis, van treurnis had al lang geleden plaats gemaakt voor berusting.

Hoeveel dagen, maanden of jaren voorbij waren gegaan, hij wist het niet. Hoe zou je de tijd moeten meten in een donker koffertje? Maar toen waren er geluiden die hij zich nauwelijks nog kon herinneren, stemmen die zich ternauwernood door het omhulsel van het koffertje heen wisten te wurmen.

Toen het koffertje openging en het daglicht fris en fel naar binnenstroomde wachtte hij ademloos af. Kleine handen strekten zich naar hem uit, streelden hem en brachten lang vergeten herinneringen aan betere tijden boven.

‘Wat is dit oma?’ klonk een meisjesstem.

‘Dat is de trompet waar opa op speelde, ach kind wat is dat lang geleden.’

‘Kon opa goed spelen?’

‘Nou en of. Zo hebben we elkaar leren kennen, bij een concert.’ De oude vrouw glimlachte. ‘Hij betoverde me helemaal met zijn muziek.’

‘Ik vind hem prachtig.’ Het meisje streelde nog steeds over de harde trompethuid.

‘Ja.’

Even was het stil terwijl de oude vrouw toekeek hoe het meisje liefdevol naar de trompet keek.

‘Het is tijd voor nieuwe muziek, Anna,’ zei ze toen zachtjes. ‘Wil jij hem hebben?’

‘O oma!’ Het meisje viel haar grootmoeder om de hals. ‘Dank je wel!’

Heel voorzichtig tilde ze het instrument uit de koffer. De trompet voelde zich herleven en liet schetterend van geluk zijn vreugdevolle geluid horen toen het meisje hem aan de lippen zette.