onze teambuiling

Ik ben er geen voorstander van. Teambuilding. Maar soms moet het …

Toen we onze directeur de hele dag met een brede grijns op zijn gezicht hadden zien rondlopen hadden we al kunnen weten dat er iets bijzonders aan zat te komen. Voor de knuppels die het nog niet in de gaten hadden was er altijd nog de teamvergadering. Op de agenda was één agendapunt niet te missen en met een rode stift geaccentueerd: Teambuilding. Je kon er met geen mogelijkheid omheen.
Er zijn een hoop dingen op mijn werk waar ik een hekel aan heb, en het onderdeel ‘teambuilding’ staat met stip bovenaan. Laat mij maar gewoon mijn werk doen, ik geloof niet zo dat een dag op de hei vernieuwde inspiratie en energie geeft – het is eerder een startpunt voor een hoop gekonkel en geruzie. Maar goed, het woord van de directeur is wet. Wie zich daar niet aan conformeert: berg je maar!
Teambuilding dus, compleet met hangmat-sessies. Ik moet toegeven, er zit wel iets aantrekkelijks in dat soort onderdelen.


Vandaag is het dan eindelijk zover. Het hele team heeft zich verzameld en met een bus zijn we via een avontuurlijk weggetje afgeleverd op – ook dat moet ik toegeven – een schitterende locatie met fraaie uitzichten. Niet in het minst doordat de leiding van de dag in handen is gelegd in een tweetal bijzonder knappe dames, die ons met koffie, thee en een beschuitje ontvangen. Waarom geen koekjes? Omdat het, zo schijnt het, goed is soms iets onverwachts te doen of te ervaren.

Na de koffie wordt ons uitgelegd op welke wijze we in ons team de onderlinge banden optimaal gaan aanhalen en hoe we het beste in onszelf boven krijgen.
Verbondenheid, geborgenheid, inspiratie en creativiteit, dat zijn de thema’s van vandaag, aldus de beide dames. Om dat optimaal te beleven worden we meegenomen naar een bosachtige tuin. In een grote, op een draaischijf lijkende cirkel hangen aan de bomen kleurrijke hangmatten. Het is een kleine tik van mij, maar ik kijk dan meteen naar de wijze waarop die dingen zijn bevestigd, want ik voel weinig voor harde, onverwachte landingen. Gelukkig zit dat wel snor, ze zijn niet met spijkertjes of zoiets vastgemaakt maar met stevige touwen en haken.


Een momentje later liggen we daar met z’n allen, de voetjes naar elkaar en de blik gericht op de blauwe lucht en de boomtoppen. Zachtjes wiegt de wind ons op en neer, het geeft een gevoel van tijdloosheid. De stemmen van de twee organisatiedames klinken na enkele minuten steeds zachter. Ik geef toe. Het is rustgevend. Héél rustgevend. Ik hoop maar dat er een luid en duidelijk signaal wordt gegeven als het lunchtijd is…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *