Sommige avonden zijn zelfs meer dan perfect…

Afbeelding door Paul Einerhand via Unsplash

De avond was perfect verlopen. Het etentje dat Koen had voorbereid was meer dan lekker geweest en Chantal had er zichtbaar van genoten. Het muziekje op de achtergrond, de sfeervolle kaarsjes en de met zorg uitgekozen wijn hadden de avond tot vlak bij een nieuw hoogtepunt gebracht.

Samen zaten ze nu op de bank, de wijnglazen stonden goeddeels geleegd op het tafeltje en de muziek speelde nog steeds. Maar Chantal en Koen hadden geen oog en oor meer voor hetgeen er om hen heen gebeurde. Er bestond niets anders meer dan zijzelf, en ze waren nog maar nauwelijks als twee personen te onderscheiden. Hun lippen sloten zich om elkaar en verborgen de verstrengelende tongen, hun handen hadden de de nodige textiele hindernissen genomen en streelden daaronder elkaars huid en rondingen.
‘Vanavond gaat het gebeuren,’ flitste er even door Koen heen, een gedachte die de hevige verstrengeling intensiveerde met nieuwe passie en vurigheid.
‘O Koen,’ het klonk als een zucht, een zachte kreun toen Koen zijn aandacht verlegde naar haar oorlelletje, en al kussend via haar nek afdaalde. Met zijn handen knoopte hij haar knoopjes los en liet haar bloesje achter haar op de bank glijden. De weg was nu vrij om de sluiting op haar rug open te maken, waardoor haar borsten prompt en uitnodigend bereikbaar werden. Zacht kneedde en kuste hij ze waar hij maar kon.
In de tussentijd had Chantal zijn shirt vastgepakt, en dat geroutineerd over zijn hoofd getrokken. Genietend van naakte huid op naakte huid werkten hun vingers koortsachtig aan het verwijderen van de overige kledingstukken.
‘Ik wil je, ik wil je nu’, de uitnodiging klonk hees en opwindend. Hij was er meer dan klaar voor en bracht zichzelf voor het walhalla, meer dan bereid de uitnodiging aan te nemen – nu meteen.

‘Wacht,’ fluisterde Chantal, ‘heb je zo’n ding omgedaan?’
Licht verstoord door deze onderbreking op de drempel van het paradijs greep Koen naar een doosje, dat onopvallend achter het bloemenvaasje op het bijzettafeltje lag. ‘Tien stuks, extra sterk en extra veilig’, stond er in grote letters op, maar het doosje voelde verdacht leeg aan.
‘Waar wacht je op?’
‘Moment, ik moet even een ander doosje pakken.’

Met zichtbare tegenzin maakte hij zich los van haar. Inderdaad, het doosje was leeg. De kast bood geen soelaas en ook op de badkamer was niets te vinden. En dat net vanavond, en geen winkel in de buurt waar hij nog langs kon. Bij de buren gaan vragen? Geen optie, aan de ene kant woonde een ouder echtpaar en met de buren aan de andere zijde had hij nauwelijks contact. Bovendien, wat zou er van de stemming overblijven als hij nu de deur uit zou gaan?
Moeizaam en teleurgesteld bracht hij haar verslag uit, maar de warmte en het vuur wonnen het van de teleurstelling en het verstand.
Ze moesten er later nog vaak aan denken, aan die ene perfecte avond. Elke keer opnieuw, als ze samen hun perfecte kind bekeken.