Jawel, te laat
De tijd tussen wakker worden en op het werk verschijnen is niet altijd lang genoeg…
Mijn wekker braakt, veel te vroeg naar mijn zin, onaangename en niet te negeren geluiden uit. Met een woest gebaar leg ik het rotding het zwijgen op en vermoeid wrijf ik door mijn ogen. Het is mijn eigen schuld dat ik nog zo moe ben, dat weet ik best. Elke ochtend mopper ik op mezelf dat ik ’s avonds niet zo lang in bed moet liggen lezen. Als rechtgeaard boekenwurm vergeet ik alle goede voornemens als het weer avond is. Ik ben momenteel bezig met een spannend boek, dat ik haast niet weggelegd krijg. ‘De Wonderballetjes’, heet het en ik kan het je van harte aanbevelen.
Het is nog donker in de kamer, maar ik weet al precies hoe laat het is. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Mijn persoonlijke barometer geeft overduidelijk signalen af. Het klopt, steekt en wordt dik. Voor de broodnodige helderheid: het gaat over mijn benen. Bij de huidige weersomstandigheden houdt dat in dat het onvermijdelijk is dat ik me in mijn steunkousen moet hijsen. Voor wie zoiets nog nooit heeft gedaan: het is een heel karwei, maar ik weet mijn lot manmoedig te dragen.Ook zonder die lijfelijke signalen openbaart de verlaging van de luchtdruk zich in alle heftige duidelijkheid. Nu de herfst de bladerpracht van de eik in onze tuin heeft doen verdwijnen klettert de zoveelste regenbui ongehinderd met geweld tegen het klapraam. Het is een zolderraam, en dat versterkt het geluid. Niveautje aanslag, zal ik maar zeggen.Al het gedoe met die steunkous maakt dat mijn spaarzame tijd tussen opstaan en het op mijn werk verschijnen korter en krapper wordt. Vervelend. Vroeger kon ik in zo’n geval stiekem in ons kantoor binnensluipen, maar sinds de baas een heuse tijdklok heeft geïnstalleerd moet ik toch echt op tijd proberen te zijn.Een kop hete koffie brandt zich een weg naar mijn maag en een paar droge sneeën brood completeren mijn Spartaanse ontbijtje. Nog kauwend bereik ik mijn auto om vijf minuten later ons kantoor te bereiken. Eventuele snelheidsboetes, bijna onvermijdelijk, zal ik wel proberen te declareren.Bij binnenkomst activeer ik, bijna op tijd, op mijn account de tijdklok en dan zie ik hoe Tanja, onze receptioniste, me totaal in shock en met open mond aankijkt. Of beter gezegd, ze kijkt naar een punt vlak boven mijn ogen.Dan valt mijn kwartje. Ik ben vergeten mijn toupetje op te zetten.