Kat in actie

Een kat die de aandacht wil heeft zo haar eigen manieren om die te krijgen…

Afbeelding door Koen Eijkelenboom via Unsplash

Miesje, de schootkat van buurvrouw Jansen, rekte zich eens lekker en behaaglijk uit. Voorzichtig stond ze op en inspecteerde haar etensbakje.

Geschokt bleef ze even staan kijken.

Leeg. Wat was dat nou voor service? Licht ontstemd trippelde ze naar het grote raam, het wolbolletje waar ze zo graag mee speelde categorisch negerend. Wie honger heeft speelt niet, zo simpel is het.


Buiten was het vrouwtje aan het werk. Met een meetlint werd precies de juiste positie bepaald voor een nieuw gat in de grond.
Miesje liet een klagende ‘miauw’ horen, maar het uitstekend isolerende glas liet geen geluid door en het vrouwtje liet ijverig tulpenbol na tulpenbol in de gaatjes vallen. Zelfs een tik tegen het raam met haar pootje werd niet gehoord of gezien.


Tijd voor maatregelen, wie niet horen wil moet maar voelen. Met een sprong zat Miesje op de boekenplank boven de versterker. Behalve boeken stonden hier ook foto’s. Foto’s in blinkende en dus aantrekkelijke lijstjes, zeker als het zonlicht erop viel. Nog één keer keek Miesje op. Het vrouwtje was nog steeds aan het werk. Harde actie dus. Met haar voorpootje tikte ze zacht maar doeltreffend tegen de eerste foto, waarop het baasje met zijn nieuwe tractor stond. Het fotolijstje aarzelde niet en kletterde op de grond.


Buiten werden de bollengaatjes dichtgemaakt, maar aan Miesje werd nog steeds geen aandacht besteed. Tijd voor foto twee. En drie. Maar nee, het maakte nog steeds niet de gewenste indruk. Het moest niet veel gekker worden, zo’n behandeling was Miesje niet gewend. Met de volgende tik kwam de Chinese vaas in duizenden stukjes op de tegelvloer terecht. Het vrouwtje was ondertussen buiten met een tuinschaar in de weer om de takjes van wat struiken in te korten. Tussendoor stak ze steeds een volgend dropje in haar mond. Zij snoepte wel!


De ‘miauw’ van Miesje klonk bozer en bozer. Ze werd gewoon genegeerd, wat was dát nou! Met een sprong landde ze op het kussentje van de bank en zette ze daar stevig haar nageltjes in. De dunne stof kon daar niet tegenop en spleet uiteen, waardoor de kussenvulling in duizenden vlokjes in het rond vloog. Normaal gesproken zou dit geweldig speelgoed zijn, maar het was Miesje al na één poging teleurstellend duidelijk: dit spul was niet te eten. Ook die zak strooizout bij de achterdeur werd vakkundig opengescheurd en de inhoud verspreid over de keukenvloer, maar ook dat leverde niks eetbaars op.
Miesje sprong boos tegen de ramen op.

Ha gelukkig, nu keek het vrouwtje wel.  In blije afwachting stond Miesje bij de deur. Nu zou het allemaal goed komen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *