Mevrouw Van den Bussel keek stuurs naar de vriendelijke dame van de thuiszorg, of hoe heet dat tegenwoordig, die met een stiftje bepaalde producten uit de catalogus markeerde en op een lijstje zette. Als je die dame hoorde praten moest het beslist een zegen zijn om oud en gebrekkig te worden. Dan kon je namelijk eindelijk van al die verschrikkelijk handige hulpmiddeltjes gebruik gaan maken. Zo’n hefboom om je bed uit te komen. Of zo’n draaischijf om van positie te veranderen om gemakkelijker op te kunnen staan. Zo’n karretje waar je achteraan moest lopen of zo’n alarmknopje dat je om je nek kon houden en, hoe diep kun je zinken, al die luiers en luierbroekjes. Nou, het kon dan misschien handig zijn, maar het liefst had ze al die rotzooi gewoon niet nodig.
Nou ja, de vergadering van hulpverleners had anders beslist.

Haar ogen dwaalden door het vertrek en bleven een ogenblikje hangen bij het portret van Martin, op het dressoirtje. Ach, ook al weer zo lang geleden. Met enige weemoed dacht ze terug aan de tijd toen ze nog jong en mooi was, toen ze nog weg kon rennen door de bergweides op die eindeloos lijkende vakanties, met Martin achter haar aan. Wat hadden ze gelachen toen ze samen in die hangmat probeerden om… nou ja, je weet wel. Het was geen succes gebleken, het jonge boompje waar de hangmat aan was vastgemaakt had geen weerstand kunnen bieden aan hun hevige activiteiten. Kinderen waren er toch gekomen, later. Hoe lang geleden inmiddels? Ze waren al zo lang het huis uit.

Terwijl ze zo nu en dan zonder te luisteren knikte naar de thuiszorgdame sopte ze haar koekje in de koffie. Ook al zoiets. Vroeger, toen ze haar eigen tanden nog had, waren koekjes, appeltjes en beschuitjes geen probleem geweest. Tegenwoordig verdroeg ze het kunstgebit maar zelden. Te los, te kriebelig, te knellend, te lastig.

‘Nou zullen we het zo maar doen?’

Met een schokje kwam ze bij deze woorden tot de werkelijkheid terug en een momentje staarde ze de thuiszorgdame onzeker en niet-begrijpend aan.

‘Die spulletjes, zullen we het zo maar doen? Dan mag u hier een handtekening zetten.’

O ja, die zogenaamde handige spulletjes. Met een zucht nam ze de balpen en zette haar bibberige handtekening onder het bestelformuliertje. Het leven kon spijkerhard zijn.