Drama’s in de regen

Het weer was al dagenlang nat. Bijzonder nat, en stormachtig. De nieuwsberichten spraken onophoudelijk over ondergelopen kelders en wegen, en omgewaarde bomen. Bovendien zag het er niet naar uit dat het nog ooit op zou houden.

Nicole keek met grote angstogen naar de regen die onophoudelijk tegen de ruiten sloeg. De straat stond inmiddels ook hier blank, het riool had de niet aflatende stroom regenwater niet langer kunnen verwerken. Het grasveldje voor het huis ging steeds meer gebukt onder de stijgende waterlast. Hier en daar konden de grassprietjes nog maar nauwelijks hun topje boven het water getild krijgen.

Het was gewoon niet eerlijk van mama. Ze had bést nog eventjes naar buiten gekund. Zo erg was nat worden toch niet? Ze moest toch ook regelmatig onder de douche? Daar werd je toch óók nat van? Maar mama was onverbiddelijk geweest. Het mocht niet. Echt niet. En nu het steeds harder was gaan regenen en waaien moest ze mama wel een beetje gelijk geven. Er waren niet veel mensen op straat, héél soms zag je een dikke regenjas of regenpak voorbij komen lopen of fietsen. Nou ja, er zat vast ook iemand in, dat snapte Nicole ook wel. Het was eerst nog wel een beetje grappig geweest. Mensen die diep gebogen tegen de wind probeerden op te boksen. Of fietsers die met de handen aan de rem voorbij kwamen geflitst. Er waren steeds langere fonteinen van water geweest als ze door de plassen reden.

Een kwartiertje geleden was het ineens niet grappig meer. Ze zag hoe een meneer op de fiets door een windvlaag omver werd geblazen en op de straat viel. En hij stond niet op, hij bleef gewoon in het water op de straat liggen. Even had ze verbaasd gekeken. Toen had ze mama geroepen.

‘Mama! Er is een meneer gevallen en hij staat niet op!’

Mama was meteen gekomen. Na een korte blik door het raam was ze naar buiten gerend, zonder jas, gewoon op haar kousenvoeten. Er waren nog meer mensen naar buiten gekomen en ze hadden bij de gevallen meneer gestaan. Maar hij stond niet op, nog steeds niet. De buurvrouw had een paraplu gehaald om boven hem te houden. Bij de volgende windvlaag was die uit haar handen gerukt en Nicole had door het raam de paraplu heel lang nagekeken, tot hij als een klein stipje boven de bomen in de straat was verdwenen.

Toen was er een ziekenwagen gekomen, de kamer flitste blauw op van de zwaailichten en Nicole had haar handen voor haar oren gehouden tegen het harde geluid van de sirene. Er waren mannen uitgestapt en ze hadden de gevallen meneer op een bedje gelegd en toen in de wagen gedragen. Daarna waren ze weer weggereden. Mama was doornat en met een bleek gezicht binnengekomen.

‘Ik ga me even douchen en dan wat droogs aantrekken’,  en met die woorden had ze Nicole in de kamer achtergelaten. Buiten kletste de regen nog steeds in stromen neer. Op straat waren geen mensen meer te zien. Alleen die fiets. Iemand had hem tegen een boom gezet. Het gaf Nicole een akelig gevoel, die fiets, maar ze moest er toch de hele tijd naar kijken.

Eigenlijk was alles akelig. Die fiets. Die regen, die harde wind. Nicole wilde maar dat het op zou houden. Ze keek nog eens naar het verdrinkende gras in de voortuin. En wat daar lag. Eigenlijk stom van mama. Die was toch al nat, waarom had ze het nou niet meegenomen? Even twijfelde ze. Zou ze toch niet zelf heel eventjes? Mama was nou toch boven.

Ze stond op en ging naar de deur.

‘Wat ben jij van plan?’ Mama’s stem klonk een beetje boos.

Teleurgesteld en geschrokken schoot Nicole terug de kamer in.

Er zat niets anders op dan wachten. Die regen zou toch wel een kéér ophouden?

Maar het duurde de hele dag. ’s Avonds in bed hoorde ze nog steeds de wind en de regen en een beetje bedroefd viel ze in slaap.

De volgende ochtend was alles anders. De regen was opgehouden en er scheen een bleek zonnetje. Er waren nog wel plassen, maar er waren ook al drogere stukken op straat.

‘Mag het nou wel?’ vroeg ze aan Mama.

‘Ja hoor.’

Nicole stapte naar buiten. Gelukkig. Hij lag er nog. Op het gras lag haar lievelingsspeelgoed, een echte bus met allemaal vrolijke kleurtjes. Helemaal nat, maar ook helemaal schoongespoeld. Ze pakte de bus op en nam hem mee naar binnen. Eén ding was wel zeker. Ze zou nóóit meer vergeten het speelgoed op te ruimen!

3 gedachten over “Drama’s in de regen”

Laat een antwoord achter aan Joyce Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *