Ik zit aan tafel in de collegezaal. Mijn vingers zitten in een kramp, mijn pen gaat gehaast over het papier. Ik wil niets missen en noteer zoveel mogelijk van wat de spreker ons vertelt. Het verhaal is interessant,  de spreker goed en het liefst zou ik ademloos naar hem willen luisteren. Maar omdat ik bang ben dat ik het dan niet allemaal zal kunnen navertellen dan toch maar die aantekeningen. Ik heb een soort van persoonlijk steno ontwikkeld, dat het midden houdt tussen letters, woorden, streepjes en punten. Het is prima te lezen, tenminste als ik het vandaag nog probeer uit te werken. Wat mijn ogen niet zullen herkennen wordt vandaag hopelijk nog door mijn geheugen aangevuld.

Het velletje papier is bijna vol, maar ik heb overal op gerekend, het is niet waarschijnlijk dat de goede man nog een hele schrijfblok lang aan het woord zal blijven. Ook schrijfgerei heb ik voldoende op voorraad bij me, ook daar zal het niet aan liggen.

Vanuit mijn rechter ooghoek zie ik de deur van het lokaal opengaan en twee mensen komen binnen. De spreker gaat door met zijn verhaal zonder enig acht te slaan om de laatkomers. Een jongen en een meisje staan op de drempel en scannen gehaast de zaal om vrije plekken te vinden. Die zijn er niet veel, maar toevallig zijn er naast mij twee stoelen leeg. Ze schuiven tussen de rijen door, wat met hun tassen in de hand niet gemakkelijk gaat. Schuivende stoelen verschaffen de nodige doorgang, maar maken tegelijk het verhaal van de spreker onverstaanbaar.

Ik spits mijn oren tot het uiterste om details op te vangen waarmee ik de verloren brokstukken van het verhaal zou kunnen repareren. Onzekerheid blijft knagen. Heb ik nu niet iets belangrijks gemist?

De laatkomers zijn inmiddels bij de vrijgekomen stoelen aangekomen en ze gaan zitten. Het tafeltje wordt uitgeklapt, papieren worden tevoorschijn gehaald, dan een pen en vervolgens natuurlijk een mobiele telefoon. Fluisterend wisselen ze de nodige informatie uit, niet hard, maar hard genoeg om een volgend gat in het betoog te slaan. Ik voel een irritatie, maar wil er eigenlijk niets van zeggen, bang om nog meer te missen. Een zoemende, trillende telefoon op het tafeltje naast me attendeert de nieuwkomer op een ongetwijfeld belangrijke boodschap, die vervolgens weer fluisterend en lachend wordt gedeeld en besproken. Een hele diepe zucht ontsnapt me. Per ongeluk? Dacht het niet.

Ik sis een geïrriteerd ‘Shhh!’ naar rechts, in de hoop dat het stil wordt. Dat wordt het even ook. Ik hoor een gemompeld ‘nou nou’, maar de rust lijkt weder te keren en ik concentreer me weer op de spreker en laat de pen weer over het papier vliegen.

Dan zoemt en trilt er weer een telefoon, heel dicht bij. Mijn vuisten ballen zich, geïrriteerd en woest kijk ik op, en meteen weer neer. Het was de mijne…

©2014 Hans van Gemert