Het is avond, buiten is het koud en donker. Het is goed te horen hoe een felle regenbui tegen het venster geselt. Geen punt, voorlopig zit ik nog even droog. Door mijn wimpers tuurde ik de kamer rond, of beter gezegd, naar de stoel waar ze zojuist met die irritante grijns op haar gezicht in is gaan zitten. Van een effect is vooralsnog niets te merken, nog maar eventjes afwachten. Geduld is een schone zaak.

Het is allemaal begonnen met die ruzie over die telefoonrekening. Of, in zekere zin, was dat natuurlijk het einde. Aan goede dingen komt nu eenmaal ook ooit een einde, toch? Als je eenmaal tot dat besluit bent gekomen, dan is het zaak een goede methode te kiezen. Niks met bloed of zo, dat geeft teveel rommel en bovendien is dat met de huidige middelen veel te goed traceerbaar. De tijd dat je dat met doekjes of een paar velletjes keukenpapier weggeveegd krijgt ligt wel achter ons.

Haar hart blijkt in ieder geval minder zwak dan ze constant tegen iedereen loopt te zeuren. Zo had ik gisteren met een handigheidje de stroom uitgeschakeld. Het was zo donker dat ze geen hand voor haar ogen zag. Op de tast zocht ze naar het lichtknopje en toen ze het licht weer aan had gekregen zag ze het vijftal muizen rondrennen die ik vlak daarvoor had losgelaten. De gil was nauwelijks hoorbaar, en de schok heeft helaas niet het beoogde effect gehad. 

Omdat ze regelmatig ‘s avonds plotseling ‘hoofdpijn’ heeft is er altijd een ruime voorraad van die paracetamoltabletjes in huis. Ik vroeg me af of je daar ook een overdosis van kunt binnenkrijgen én hoe ik die dan zou moeten toedienen. Verstoppen in gehaktballen of andere voedingswaren? Ik weet het niet, ik ben bang dat de smaak van die rotdingen toch teveel zou opvallen.

Ik heb ook aan salmonella gedacht. Het enige dat je daarvoor nodig schijnt te hebben zijn eieren die uitgebreid over de datum zijn. Helaas was, toen ik de verstopte exemplaren weer voor het grijpen had gelegd, de geur van de bedorven eierdooiers net iets te indringend en die eieren zijn dan ook linea recta naar de afvalbak gegaan.

De hoop die ik had gevestigd op de schaal hazelnoten (ze propt haar mond altijd zo heerlijk vol met die dingen) is helaas ook geheel misplaatst geweest: ze heeft zich geen enkele keer verslikt.

Er blijft dus eigenlijk maar één middel over. Beetje bij beetje, om haar langzaam te laten wennen aan de smaak en de geur, heb ik de uiterst giftige terrasreiniger door haar citroenjenever gemixt. En daarom zit ik nu hier op mijn stoel en gluur tussen mijn wimpers door. Langzamerhand moet dat middeltje toch eens eindelijk effect hebben.

Ik neem nog maar een slokje van het borreltje dat zij mij zojuist heeft aangereikt, waarom zou ik niet (zolang het nog kan) van haar diensten gebruik maken? Het zal de spanning van het moment zijn dat het me ineens wat minder smaakt, het is bitterder dan ik me herinner. Terwijl ik langzaam uit de stoel glijd vraag ik me nog net af waarom ik helemaal niet voel dat ik op het vloerkleedje terecht kom.